İstanbul'un gözde ilçelerinden Kadıköy'de, Fenerbahçe Stadyumu ve Yoğurtçu Parkı komşuluğunda denize dökülen ve yılan hikâyesine dönmüş ıslah çalışmalarıyla kentsel dönüşüm keşmekeşi arasında varlığını sürdürmeye çalışan Kurbağalıdere aynı zamanda, tam da burada hayata tutunmuş üç olta balıkçısına yıllardır ev sahipliği yapıyor.
1950, İstanbul doğumlu İlhan Mehin ve Metin Anut ile 1952 Adapazarı doğumlu Kayahan Ünal'ın hikâyeleri derenin Marmara'ya döküldüğü ağızdaki barınakta birleşiyor.
İlhan, ayıkken konuşmayanlardan… İki dubleden sonra, ne Özel Şişli Koleji hikâyeleri, ne babasının müteahhitlik, ne lastik kaplamacılığı, ne gezip tozduğu yerler, ne de balıkçılık hikâyeleri bitmez, susmaz ki sıra başkasına gelsin. Bitmeyen bir iç hesaplaşması vardır ki sır gibi saklar. Hep bir gerekçesi vardır yanlış giden işlerde, hep bir nedeni. Hep bir umudu vardır, ihtimali az olsa da.
Metin, askerlik öncesi Bankalar Caddesi'nde çalışır, radyo fabrikalarına kablo götürürmüş. Yüzme bilmez ama askerde bahriyeliymiş. Hem de sıhhiyeci! Derede ona kabzımal Metin diyorlar. Kırk yıldır, olta balıkçılarından aldığı üç beş balığı, sarı lacivert arabasıyla sürekli müşterilerine satar, rakı parasını doğrultur. Umudu ertesi gün havanın durumuna ve kendisine balık getirecek balıkçılara bağlıdır.
Kayahan, üniversite zamanından arkadaşlarıyla çıkar balığa ama balık bahane… Kendilerini takarlar oltanın ucuna. Kartallı Kazım, Süleymaniyeli Şoför Ahmet geçer Nazım'ın dizeleriyle. Sarma sigaranın dumanından keyiflenir. Hayata kaçış mıdır, hayattan kaçış mı? Cevabını kendisi de bir türlü veremez. İki kere ikinin dört olmadığını bilir de hesapsız yaşamanın hesabını verebilir mi o da bilinmez.
Onların hikâyesi, ta işgal yıllarına uzanan direnişçi tarihinden, neoliberal politikalarla şekillenen geleceğine pupa yelken giden Kurbağalıdere'de oltaya takılan mütevazi kayıtlardır.